Â« ØµÙØÙ‡Ù Ø§ØµÙ„Ù‰ | Ù‚Ø¨Ù„Ù‰: شهادتي از هنوز زندگان تاريخ را لطفا انطور بنويسيد... Â»

دوست گرامی پرویز قلیچ خانی، سردبیر و مدیر مسئول مجله « آرش »

با سلام،

در شماره ٠ ٠ ١ مجله « آرش » در بخش « مروری بر سازمان های چپ در تبعید » - تنظیم شده توسط آقای « سیامند » - در معرفی سازمان کارگران انقلابی ایران ( راه کارگر )، مطلبی نوشته شده است که اعتراضات و انتقاداتی را در سازمان ما و همچنین در بیرون از سازمان ما بر انگیخته است. حال که شماره ١ ٠ ١ آرش در آستانه انتشار است، از شما درخواست می کنیم مراتب زیر را محض اطلاع خوانندگان « آرش » در این شماره چاپ و در سایت خود نیز منعکس کنید.

در معرفی « راه کارگر » از جلد دوم کتاب « تاریخ صد ساله احزاب و سازمان های سیاسی ایران» نوشته دکتر یونس پارسا بناب چنین نقل شده است:

« راه کارگر نیز در پائیز ٠ ۶ ٣ ١ بخاطر مقاومت در مقابل یورش پاسداران از نظر تشکیلاتی مثل اکثر سازمان های چپ از هم پاشید. در تهاجم رژیم که تا آخر پائیز ٠ ۶ ٣ ١ به طول انجامید، ده ها تن از اعضای فعال و کادرهای ورزیده این سازمان چون علیرضا شکوهی، حسین قاضی، ...، اعدام گشتند. با دستگیری و اعدام این مبارزین، عمر سازمان راه کارگر نیز در ایران به پایان رسید». ... « بنا بر اطلاعات موجود سازمان راه کارگر تنها سازمانی در درون جنبش چپ – مارکسیستی ایران در دوران اوج خفقان و دیکتاتوری ولایت فقیه بود که در آخرین شماره نشریه اش خود را منحل اعلام کرد تا فشار پلیس سیاسی و نیروهای انتظامی را تا حد امکان بر روی اعضا و فعالین خود کاهش دهد». ( "آرش" شماره ٠ ٠ ١ – صفحه ٠ ٤ ٤ – ستون اول ).

لازم می دانیم خاطر نشان کنیم که ادعای از هم پاشیدن تشکیلات راه کارگر در سال های ٠ ۶ – ٢ ۶ ؛ پایان یافتن عمر راه کارگر در ایران؛ انحلال راه کارگر، و نیز اعلام آن در آخرین شماره نشریه راه کارگر، هیچکدام حقیقت ندارند. حسن نیت و حسن نظر رفیق یونس پارسا بناب در این بیان، کاملاً آشکار است اما این برای تاریخ نویسی کافی نیست. مطمئنا ایشان هیچ سندی برای ادعای انحلال راه کارگر در اختیار نداشته و حتی آخرین شماره نشریه راه کارگر منتشره در ایران را هم که به آن اشاره دارد، ندیده است. در هیچ نشریه یا اعلامیه یا سند دیگری از سازمان « راه کارگر » در هیچ زمانی چیزی در رابطه با انحلال نمی توان پیدا کرد و احتمالاً دکتر پارسا بناب این مطلب غیر واقعی را از شایعاتی گرفته است که آن زمان سازمان مجاهدین خلق در واکنش انتقام جویانه به مخالفت راه کارگر با پیوستن چپ ها به « شورای ملی مقاومت » درست کرد. رفیق تراب حق شناس - از کادرهای سازمان « پیکار » - نیز در مقاله خود : « احزاب و سازمان های جنبش کمونیستی ایران» که در سال ١٩٩٢ در دانشنامه ایرانیکا انتشار یافت، بر همین شایعهء دروغین مجاهدین تکیه کرده و نوشته بود: « " راه کارگر" پس از تهاجم رژیم به مخالفین در سال ٦٠ از صحنه فعالیت سیاسی کناره گرفت و به تعبیری عقب نشینی کرد. ولی در سال ٦١ و ٦٢ درخارج از کشور مجددا فعالیت خود را از سر گرفت». این مقاله را مجله « نقطه » هم در سال ١٣٧٦ در شماره ٧ خود منتشر کرد.

این که در کتاب دکتریونس پارسا بناب ( و همینطور در سلسله گفتارهای ایشان « تاریخ جنبش کمونیستی ایران» در اتاق اینترنتی ایرانیان سوسیالیست ) مطالب مخدوش، اطلاعات غلط و اشتباهات دیگری در رابطه با تاریخچه « راه کارگر » - هر چند با حسن نظر و صمیمیت - بیان شده و محدود به همین پاراگراف نقل شده توسط « آرش » نیست، و همینطور نوشته رفیق تراب حق شناس در دانشنامه ایرانیکا، موضوعاتی هستند که در جای دیگری باید به آن ها پرداخت. تا جائی که به مطلب نقل شده در مجله « ارش » مربوط است، ما انحلال « راه کارگر » و نیز اعلام ان توسط نشریه راه کارگر را رسماً تکذیب می کنیم.

مدارک مستند بسیاری وجود دارد که نشان می دهند « راه کارگر » درست در آن مقطعی که ادعای « اعلام انحلال » اش شده است، با عبور از ساخت متمرکز به غیر متمرکز و آغاز استقرار اکثر فعالین اش در ایران در محل کار و زیست کارگران و زحمتکشان، یکی از دوره های بسیار شاخص و ممتاز فعالیت خود در داخل ایران را آغاز کرد. تشکیلات داخل « راه کارگر » از سال٢ ۶ ٣ ١ به بعد در اغلب استان های کشور در قالب واحدهای محلی مستقر در محیط کار و زندگی کارگران و زحمتکشان - که توسط کمیته های مناطق رهبری می شدند - به فعالیت خود ادامه داد. به موازات نشریه مرکزی « راه کارگر » که انتشارش را در خارج از کشور دنبال گرفت، کمیته های کارگری و کمیته های محلات « راه کارگر» در ایران با تقبل خطرات عظیم، در استان های مختلف ایران نشریات و خبرنامه هائی کارگری تهیه و پخش می کردند که در خارج از کشور هم تکثیر و پخش می شدند و منبع دست اول و بی مانند اخبار و گزارشات کارگری نشریه مرکزی راه کارگر در خارج از ایران بودند. از جمله آن ها و علاوه بر نشریاتی که توسط کمیته های منطقه ای کردستان و بلوچستان منتشر می شدند، می توان از « پیام کارگر»، « پیک کارگران – منطقه جنوب غرب تهران »، « خبرنامه کارگران انقلابی غرب تهران»، « کارگر- خبرنامه کارگران و زحمتکشان فارس»، « پیام سرخ – اخبار کارگران و زحمتکشان مازندران»، « پیام زحمتکشان - خبرنامه کارگران و زحمتکشان گیلان »، « شورا - خبرنامه کارگران و زحمتکشان خوزستان » یاد کرد. در این دوره رفقای ما در بسیاری محیط های کار و زیست کارگران و زحمتکشان هسته های مخفی کارگران پیشرو ایجاد کرده یا در مجامع عمومی کارگری، تعاونی ا، صندوق های گوناگون و دیگر تشکلات اقتصادی و رفاهی فعال بودند و در برخی از حرکات اعتراضی و اعتصابی مهم و مشهور سال های ٣ ۶ ٣ ١- ٤ ۶ ٣ ١ نقش اصلی سازمانگری را داشتند و تعدادی شان هم به همین خاطر اعدام شدند. جای تاسف دارد که تاریخ بجای اسناد و منابع معتبر، بر روایات و شایعات تکیه کند و به قصه و حدیث تبدیل شود. مسلماً مسئولیت آنچه دکتریونس پارسا بناب نوشته است بر عهده « آرش » نیست، ولی نشریه « آرش » می توانست در باره اعتبار این تاریخچه ای که برای راه کارگر نقل می کند، از خود « راه کارگر » هم پرسشی بکند، همچنان که دانشنامه ایرانیکا می بایست چنین می کرد.

مجله « آرش » از همه مطالبی که دکتر پارسا بناب در کتاب خود در باره راه کارگر نوشته است، تنها موضوع « انحلال » را در خور نقل یافته و سپس یکسره به سراغ انشعاب در خارج از کشور رفته است؛ همین و بس! اما خوشبختانه قرار نیست که شماره ٠ ٠ ١ « آرش » مرجع تاریخ سازمان های چپ ایران باشد وگرنه تاریخ همه آن ها، در اختلافات و انشعابات، و تاریخ راه کارگر در دو کلمهء کوتاه « انحلال » و « انشعاب » خلاصه می شد!

با تشکر پیشاپیش از شما بخاطر منعکس کردن این نامه

روابط عمومی سازمان کارگران انقلابی ایران ( راه کارگر )

۷ خرداد ۱٣٨۷

٢٦ مه ٢٠٠٨

برچسب‌ها: سیاسی